Σκέψεις για το υγειονομικό κίνημα με αφορμή τις νέες διαθεσιμότητες στην υγεία

του Κόνιαρη Χρήστου

Οι διαθεσιμότητες των οδηγών των φυλάκων και των γιατρών που εντάχθηκαν σε αυτά από τα Νοσοκομεία του ΙΚΑ καθώς και η ανυπαρξία μιας σθεναρής αντίστασης σε αυτή την εργασιακή καρατόμηση αναδεικνύει για μια ακόμα φορά τις παθογένειες του υγειονομικού κινήματος που το καθηλώνουν και το κρατούν στην αδράνεια.

Αν επιχειρούσαμε να ιεραρχησουμε τις αιτίες αυτής της κατάστασης θα λέγαμε ότι συμπυκνώνονται στην έλλειψη ταξικού προσανατολισμού και αλληλεγγύης ανάμεσα στα τμήματα του υγειονομικού κινήματος αλλά και την εσωστρέφεια που το διακατέχει ενώ όλα αυτά συνοδεύονται από έλλειψη συλλογικής λειτουργίας και δράσης.

Την ώρα που το μνημονιακό μπλοκ με πρωτεργάτη την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση γκρεμίζει όχι μόνο τα εργασιακά δικαιώματα αλλά και κάθε δομή από το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, με τραγικές επιπτώσεις και στο χώρο της υγείας, το υγειονομικό κίνημα είτε «απουσιάζει» είτε δίνει μάχες οπισθοφυλακών, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα για το θεαθήναι.

Βεβαίως τα «καμπανάκια» για αυτόν τον «αφοπλισμό» είχαν χτυπήσει πολύ νωρίτερα, όταν νοσοκομεία στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη έβαζαν λουκέτο και η πλειοψηφία των γραφειοκρατικών συνδικάτων και ηγεσιών είχαν στυλώσει τα πόδια, αρνούμενες να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για να εκδηλωθεί εν πρώτης η ταξική αλληλεγγύη και συνάμα να συμβάλουν για τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου υπεράσπισης των υπηρεσιών υγείας.

Η κατάσταση αυτή βεβαίως, δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά έχει άμεση σχέση τόσο τον κατακερματισμό που τεχνηέντως καλλιεργείται για χρόνια μέσα στον υγειονομικό χώρο, τον ακραίο συντεχνιασμό καθώς και τις αυταπάτες που είχαν και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν ακόμα, τμήματα αυτού του χώρου.

Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και η ανάθεση έχει καταφέρει να δημιουργήσουν το υπόβαθρο που το σκουλήκι της αποστράτευσης και των ατομικών λύσεων κατατρώει και αφοπλίζει το υγειονομικό κίνημα.

Εδώ είναι όμως και οι ευθύνες της συνδικαλιστικής αριστεράς που βολοδέρνει ανάμεσα στην περιχαράκωση από τη μια και την βερμπαλισμό του αριθμού των «αγωνιστικών» μορφών, αδυνατώντας να δει τις είναι εκείνο που θα βάλει σε κίνηση των κόσμο της εργασίας στα νοσοκομεία και ταυτόχρονα θα συνδέσει το υγειονομικό κίνημα με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και την κοινωνία.

Τα φωτεινά παραδείγματα σε ελάχιστες περιοχές όπου η συλλογική δράση συνδέθηκε με την κοινωνία με προμετωπίδα το αίτημα για Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλους, δεν μπορούν να μεταβάλουν την εικόνα αυτή. Αποτελούν όμως και το μοναδικό δρόμο πάνω στον οποίο πρέπει να βαδίσει το υγειονομικό κίνημα για υπερασπιστεί όχι μόνο τις θέσεις εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά για να έχει σοβαρές πιθανότητες για ένα νικηφόρο αγώνα.

Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η συστηματική προσπάθεια για την συνένωση των κατακερματισμένων δυνάμεων στο εσωτερικό του, η αποτίναξη της «σκουριάς» του κυβερνητικού και συμβιβασμένου συνδικαλισμού, η ενεργοποίηση των μαζικών διαδικασιών βάσης και η ενίσχυση της ιδέας της συλλογικής δράσης.

Ταυτόχρονα πρέπει να γίνει μόνιμος στόχος ο εξωστρεφής του προσανατολισμός του, η κοινή πορεία με τα τμήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που σήμερα πλήττονται καθώς και η όξυνση των ταξικών του χαρακτηριστικών γεγονός θα συμβάλει στην ενίσχυση και της εσωτερικής του αλληλεγγύης.

Παρά τις μεγάλες δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα αξίζει τον κόπο τα πιο αγωνιστικά τμήματα του υγειονομικού κινήματος να το επιχειρήσουν. Μπορεί σήμερα το μνημονιακό μπλοκ να φαντάζει ανίκητο, μάλλον όμως αυτό συμβαίνει γιατί ο κόσμος της εργασίας δεν έχει αντιληφθεί την δική του δύναμή.

Ο χώρος της υγείας είναι κρίσιμος και τα μέτρα που θα επιχειρηθούν να επιβληθούν το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι καταστροφικά τόσο για τους υγειονομικούς όσο και για τα λαϊκά στρώματα. Γι’ αυτό  κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις ο χώρος της υγείας μπορεί να αποτελέσει τον αδύναμο κρίκο, που η δράση του υγειονομικού κινήματος μαζί με την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, μπορεί να σπάσει και θα σαρώσει τις μνημονιακές πολιτικές που επιβάλλουν από κοινού κεφάλαιο, Ευρωπαϊκή Ένωση και το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης.

http://www.ygeionomikoi.gr/